De slechte geboorte waarmee het allemaal begon

‘We moeten een keizersnede doen.’ De woorden verbrijzelden al mijn dromen over een natuurlijke bevalling. Het zou een slechte geboorte kunnen zijn, maar het zou de rest van mijn leven een vuurtje aansteken.

Ik had zo mijn best gedaan om te ontspannen en me open te stellen, maar het had niet gewerkt. Ik zat vast op 6 of 7 cm en voelde me gewoon ongemakkelijk in het ziekenhuis. Achteraf gezien was het een typische progressie voor een ziekenhuisbevalling. Destijds was het traumatisch. En het veroorzaakte een reeks ongelukkige gebeurtenissen die culmineerden in de persoon die ik nu ben.

Ik kwam erg verdrietig uit de Arbeid en Bevalling.

Toen mijn baby en ik vier uur gescheiden waren, werd ik erg boos en zweefde ik het komende jaar tussen de twee. De verpleging kende een slechte start en het duurde ongeveer twee weken voordat ze zich op haar gemak voelde. Ik raakte in een postpartumdepressie. Ik huilde de hele tijd. Ik leefde in een half ontwaakte toestand. Ik dacht erover om mijn baby in de oven te zetten. Ik verborg de messen en bewoog ze steeds opnieuw. Ik wist dat het een slecht idee was om hem te vermoorden, maar de gedachten achtervolgden me.

Mijn familie organiseerde.

Mijn moeder heeft mij hulp gegeven bij het geven van borstvoeding. Zij en mijn zus kwamen langs om te helpen met mijn baby en namen me mee uit lunchen en winkelen. Mijn man belde La Leche League. Hij liet me weer aan het werk gaan in ons bedrijf, zodat ik niet zonder toezicht zou zijn, en hij probeerde me af te leiden. Hij belde therapeuten en nam me mee voor een lichamelijk onderzoek. We zijn als gezin in therapie gegaan.

‘Heeft u eraan gedacht uw baby pijn te doen?’

"NEE!" Ik loog. Ik dacht dat ze mij en mijn baby zouden scheiden en me waarschijnlijk in het ziekenhuis zouden opnemen. Of dit nu waar was of niet, het is wat ik geloofde. Een scheiding zou een einde maken aan onze relatie als verpleegkundige en DAT was het enige dat goed ging.

In die tijd waren antidepressiva nog niet getest op moeders die borstvoeding gaven. Ik weigerde ze en gaf er de voorkeur aan om te verplegen. In de loop van de tijd weten we nu dat antidepressiva niet alleen veilig zijn bij het geven van borstvoeding, maar ook dat uit onderzoek onder moeders die borstvoeding geven blijkt dat sporten net zo effectief is als medicijnen.

Mijn baby was een kieskeurige baby die niet sliep.

Hij was een 2,9 in de ‘Koliekenregel van 3’, wat nog steeds genoeg was om iedereen van streek te maken. En verpleging was de manier om hem te kalmeren. Ik dacht dat als ik gewoon borstvoeding kon blijven geven en wat kon slapen, het wel goed zou komen.

Toen deed ik wat een sleutelrol blijkt te zijn in het overwinnen van depressie.

Ik ben lid geworden van een peuterspeelzaal. Toen mijn baby zes maanden oud was, ontmoette ik vier vrouwen bij La Leche League en we spraken (heel verlegen) af om elkaar wekelijks te ontmoeten. Dit heeft mij meer dan wat dan ook uit het gat getrokken. Een jaar later voelde ik me nog steeds moe en boos, maar alleen af ​​en toe verdrietig.

Het was in die tijd dat ik werd uitgenodigd om leider van de La Leche League te worden. Ik startte het sollicitatieproces en de rest is een ander verhaal.